سلام.با برخي نظراتتان موافقم.من هم در شهرستاني هستم که فارسي را با لهجه صحبت مي‏کنند و البته در اينجا نيز فارسي را سليس صحبت کردن مثل مردم پايتخت مثل بازيگران خوش آب و رنگ تلوزيون يا حتي خواننده‏ها آن ور مرزي امتياز محسوب مي‏شود همانطور که ترکي‏ را بدون لهجه و انگليسي و عربي را نيز با لهجه خاص خودشان صحبت کردن ارزش دارد و در هر زباني نحوه گفتن کلمات ارزش بالايي دارد ولي همانطور که فارسي را تهراني حرف زدن بزرگي براي کسي نمي‏‏آورد فارسي را با لهجه صحبت کردن نيز براي کسي اصالت به همراه نمي‏آورد اصالت علامه جعفري نه به خاطر لهجه و زبان بلکه به افکار و انسانيتش بود.وگرنه هر انسان بي اصالتي نيز توانايي اين را دارد لهجه داشته باشد يا حتي اگر زبان را اصالت فرض کنيم يک قاتل يا بزهکار که مثلا فارسي بلد نيست بسيار با اصالتر از کسي است که فارسي بلد است!!همانطور که روزگاري مي‏گفتند مهم ريشه است نه ريش امروز بايد گفت هويت زبان انديشه است نه زبان فيزيکي.